Mittwoch, Dezember 03, 2014

‫حافظه نیاز به بیان دارد‬


‫اکثر مردم روز اول مدرسه خود را به یاد دارند. ‬ ‫امّا، آن‌ها وقایع قبل از آن را به یاد نمی‌آورند. ‬ ‫ما تقریبا هیچ خاطره‌ای از سال‌های اول زندگی خود نداریم. ‬ ‫اما چرا؟ ‬ ‫چرا نمی‌توانیم تجاربی که در کودکی داشته‌ایم را به خاطر بیاوریم؟ ‬ ‫دلیل آن در رشد ما نهفته است. ‬ ‫گویائی و حافظه تقریبا در یک زمان ایجاد می‌شود ‬ ‫و یک فرد برای به خاطر سپردن چیزی، نیاز به بیان دارد. ‬ ‫بدین معنی که، او باید کلماتی برای بیان تجربیات خود داشته باشد. ‫دانشمندان آزمایشات مختلفی را با کودکان انجام داده‌اند‬ ‫و با انجام این کار، موفّق به کشف جالبی شده‌اند‬ ‫به محض اینکه کودکان شروع به صحبت می‌کنند، همه وقایع قبل از آن را فراموش می‌کنند.‬ ‫بنابراین، شروع صحبت کردن مصادف با شروع کار حافظه است. ‬ ‫کودکان در سه سال اول زندگی خود مطالب زیادی را می‌آموزند‬ ‫آن‌ها هر روز مطالب جدیدی را فرا می‌گیرند. ‬ ‫آن‌ها همچنین در این سن تجربیات مهم زیادی کسب می‌کنند. ‬ ‫امّا، تمام آن‌ها فراموش می‌شوند. ‫روان‌شناسان این پدیده را به عنوان فراموشی نوزادی می‌شناسند. ‬‫فقط چیزهایی که کودکان می‌توانند آن را نامگذاری کنند، باقی می‌ماند. ‫حافظه اتوبیوگرافیک، از تجربیات شخصی افراد نگهداری می‌کند. ‬ ‫کار آن مانند یک دفتر خاطرات روزانه است ‬‫همه چیز مهم زندگی ما در آن ثبت شده است. ‬ ‫بدین طریق، حافظه اتوبیوگرافیک هویت ما را تشکیل می‌دهد‬ ‫اما رشد آن بستگی به یادگیری زبان مادری دارد‬ ‫و ما تنها از راه مکالمه می‌توانیم آن را فعّال کنیم. ‬ ‫البته، چیزهایی که ما به عنوان یک کودک یاد گرفته‌ایم، واقعا از بین نرفته است. ‬ ‫آن‌ها در جایی در مغز ما ذخیره شده‌اند. ‬‫ولی ما دیگر نمی‌توانیم به آن‌ها دسترسی داشته باشیم...  

صفحه این وبلاگ در فیسبوک: 

Keine Kommentare: